‘How can you prove that this is your child?’
Sinds mijn dochter niet meer in mijn warme, veilige, bolle buik zit worden wij niet meer als ‘geheel’ gezien. Heel vanzelfsprekend zou je zeggen. Haar lichaam beweegt nu los van het mijne, zuurstof komt nu binnen via haar eigen longen. Maar goed, zo bedoel ik het dus niet. Haar vader is Creools Surinaams en heel donker. Mijn dochtertje is dus dubbelbloed, halfbloed, bi-racial, mokka, moksi hoe je het maar wilt noemen. Ik ben blond, blank en ja, blauwe ogen. Haar ogen zijn diep donker bruin. Haar haren donkerbruin en krullend, haar huid bruin.
Wij woonden toen mijn dochter geboren werd in de Baarsjes. Een smeltkroes, waar je werkelijk allerlei kleurtjes en geurtjes tegenkomt. Ik had dan ook niet verwacht dat ik met mijn bruine baby veel aandacht zou trekken. Nou…. wel dus. Onbekenden keken verbaasd naar ons. In de tram zei een mevrouw: ‘Goh wat een leuk oppaskindje heb je zeg’. Ik was overrompeld en zei dat ze mijn eigen dochter was. Er zat niets kwaads in. Ze was oprecht verbaasd.
En ja, zelfs in het museum, waar ik met mijn moeder en mijn drie maanden oude baby een tentoonstelling bezocht. Ik streek neer op een bankje om haar borstvoeding te geven. Een tweetal dames bleef verwonderd naar ons kijken. Ze kwamen schoorvoetend naar ons toe: ‘Wat een prachtige baby zeg, waar komt ze vandaan?’ Tjee, ik gaf haar net nog borstvoeding, en nog gaat ze uit van adoptie.
Op reis
Op het vliegveld in Houston op doorreis naar Argentinië, werd ik vrij abrupt uit de rij gehaald door de douane. Of ze mijn kind is? Ja, mijn kind meneer. Ik laat onze paspoorten zien. Hij kijkt lang en bedenkelijk.
‘Ze heeft niet uw naam?’
‘Nee, haar vaders achternaam.’
‘Waarom staat ze niet in uw paspoort?’
‘Omdat ze ook wel met haar vader naar het buitenland reist meneer.’
Ik kreeg het inmiddels erg warm…
Op dit moment kwam de zin die tot op vandaag in mijn geheugen staat gegrift:
‘Miss, I’m very serious, how can you prove that this is your child???’
Ik stond perplex. Hoe kon ik dit bewijzen? Hij bewoog zich naar mijn dochters ooghoogte, zittend in de buggy, twee jaar oud. ‘Is this your mommie, hello, is this your mommie?’
Het paniekzweet breidde zich inmiddels uit over mijn rug. Hoe zou deze situatie uit gaan pakken? Gingen wij onze vlucht nu missen omdat ze niet geloofden dat zij mijn bloedeigen kind is? Verdenken ze mij nu voor kindontvoering?
Mijn dochtertje keek van hem naar mij, en besloot geen woord te zeggen. Een donkere blik onder haar donkere wenkbrauwen die boekdelen sprak. Daar zou geen woord uitkomen.
Ik vertelde de douaneambtenaar dat haar vader ‘a black man’ is, wat eveneens geen indruk leek te maken. Inmiddels waren wij drieën nog de enigen in de gi-ga-grote aankomsthal.
‘het voordeel van de twijfel’
Na een naar mijn gevoel eeuwig durende stilte zei hij dat hij mij ‘het voordeel van de twijfel’ wilde geven. We mochten doorlopen. Ik wist niet hoe gauw ik die buggy voor me uit die lange gang door moest krijgen. Weg hier!
En het mooiste van alles? De douaneambtenaar was zelf een zwarte Afro-Amerikaan!
Nu mijn dochter ouder is
Mijn dochter is nu negen krijgen we nog steeds verbaasde blikken. Dat zal wel blijven. En we maken er ook grappen om. Ze is gewend aan het feit dat heel veel mensen verbaasd zijn dat ik haar moeder ben. Ook haar beste vriendinnetje (blank), is hier aan gewend. Onlangs stonden we bij het stoplicht bij school en kwam er een (blonde, blanke) klasgenoot naast ons staan. De meiden maakten plagende opmerkingen naar hem. Vlak voordat het stoplicht op groen springt zegt het vriendinnetje: ‘Wie d’r moeder is zij, de mijne of die van haar? Waarop het jongetje met grote blauwe ogen ons vragend opneemt. ‘Van jou’ zegt hij vrij direct, wijzend naar het vriendinnetje van mijn dochter.
Het stoplicht springt op groen en de meiden steken hikkend van het lachen over ‘hahahaha, ik wist wel dat hij erin zou trappen!’
