Pyama-haar
door Etchica Voorn, schrijver van het boek Dubbelbloed
Ze gingen niet mee. Mijn Surinaamse nichtjes. Hun haar zat niet goed. Daar ging mijn uitgaansavondje. Als deze reden werd aangevoerd dan kon je hoog of laag springen, maar het had geen enkele zin. Naast het hebben van ‘je periode’ was ‘slecht haar’ dé legitieme reden om een afspraak af te zeggen. In mijn ogen zat hun haar prachtig. Het was dan wel niet hun eigen haar, maar desondanks prachtig. Licht golvende lange zwarte haren met een scheiding in het midden, de een. Korte knalrode steile bob, de ander. En de wildste van ons vieren een middellang kapsel van pijpenkrullen, zwart met paarse punten. Zelf had ik mijn haar in lange dunne vlechten tot op mijn billen, blond, bruin en zwart. Met hier en daar schelpjes en kralen aan de uiteinden als creatieve uitspatting. Mijn nichtjes en ik vormden een aardige afspiegeling van The Black Woman Hair Community. De wat? The Black Woman Hair Community. TBWHC. Het is alleen uit te leggen als je er zelf in zit. Diep. In. Zit.
Elke drie weken moest ik naar de kapper om de uitgroei te verbloemen
Mijn eerste ‘hairweave’ zal ik nooit vergeten. Lange rode krullen. Behalve dat hij blond was, deed ik niet onder voor Narcissus. Geen enkele winkelruit passeerde ik zonder een terloopse blik erin te werpen. Intens tevreden, ik kon geen genoeg krijgen van mijn spiegelbeeld. Er was geen weg meer terug. “Verslavend hè?” zei mijn schoonzusje verontschuldigend. Zíj had me in de wereld van weaving, dreads en braids geïntroduceerd. Het kostte klauwen met geld. Gemiddeld € 500,00 voor een weave, iets minder voor dreads en vlechten. Afhankelijk van de lengte. Elke drie weken moest ik naar de kapper om de uitgroei te verbloemen. Bijwerken heette dat. Extra euro’s en… het kostte tijd. Véél tijd. Niet zelden rolde ik ‘s nachts rond twee, drie uur mijn bed in na kappersbezoek. Met hoofdpijn.
“Waar ga je naar toe?”
“Naar de kapper.”
“Oh, okay.” Man- en zoonlief wisten genoeg. Voorlopig kwam ik niet meer thuis.
Lang, steil haar was het summum
Mijn zusje en ik wisten al op zeer jonge leeftijd één ding heel zeker: lang haar was hét schoonheidsideaal. Steil of krullend, als het maar lang was. Onze moeder had steil bruin haar met een mooie slag. En om ons heen zagen we niet anders. In de stripbladen, op televisie of in de bioscoop. Lang, steil haar was het summum. Wij gaven daar onze eigen invulling aan. Na het douchen zetten we bevallig onze pyjamabroekjes op onze kroeskoppies. Zodat de broekspijpen als lange lokken naast onze gezichtjes vielen. We schudden af en toe lichtjes onze hoofdjes, als sierlijke prinsessen. Zo stapten we statig rond in onze slaapkamer. Het moment suprême stelden we zo lang mogelijk uit. Totdat onze moeder riep dat we hoognodig naar bed moesten en we het niet meer langer konden uitstellen. Zo langzaam als mogelijk trokken we onze pyjama truitjes aan. De lokken zaten nu onder onze truitjes. Beheerst plaatsten we onze handen één voor één onder onze broekspijpen en haalden we met één sierlijke beweging ons ‘haar’ naar boven. Met een zucht van gelukzaligheid.
Sinds lange tijd draag ik mijn ‘eigen’ haar. Soms uitgekamd tot een grote afro. Ik behoor nu tot TBWNHC. The Black Woman Natural Hair Community. Natural Hair is mijn stijl. Mijn haar zit altijd goed en ik kan elke avond uit.
