Interview Elske Rollema

[vc_row css_animation=”” row_type=”row” use_row_as_full_screen_section=”no” type=”full_width” angled_section=”no” text_align=”left” background_image_as_pattern=”without_pattern”][vc_column width=”1/2″][qode_elements_holder number_of_columns=”one_column”][qode_elements_holder_item advanced_animations=”no” item_padding=”3% 0% 0% 20%”][vc_column_text]

Interview Elske Rollema

[/vc_column_text][vc_empty_space height=”47px”][vc_column_text]Op straat worden we wel eens bekeken, maar soms besef ik pas later dat ons kleurverschil daarvan de reden kan zijn geweest. Ik ben ook wel eens bedreigend aangestaard door een skinhead. In de
speeltuin vroegen kinderen vaak: ‘is dat je moeder? Maar hoe kan dat nou? Ze is blond’. We leggen het dan gewoon uit. ‘Oooh’ zeggen ze dan en spelen door. De vraag van volwassenen: ‘Jouw kinderen zijn donker: hoe kan dat nou?’ stoort me wel. Ja, er zijn twee opties, denk ik dan. Zeg gewoon wat je bedoelt, geadopteerd of een donkere vader?

 

‘Mijn dochters zeggen dat ze duo penotti zijn.’

 

Mijn kinderen maken zich niet druk om de verschillen in afkomst tussen hun ouders. Ze hebben fases waarin ze dreads willen net als papa, dan weer willen ze blond haar. Soms willen ze steil haar en dan weer krullen. Maar in ieder geval willen ze zo sterk zijn als papa. Papa en mama zijn sowieso verschillend: ze wonen niet bij elkaar en hebben andere regels. Papa eet altijd heet. En papa ziet er nog steeds zo uit als vroeger terwijl mama wat meer lijntjes krijgt. Ze zeggen dat ze duo penotti zijn: ‘mama is het wit en papa het bruin, wij zijn het mengsel in de pot’. Met hun vriendinnetjes is kleurverschil ook geen issue, soms willen ze blauwe ogen, en soms zijn ze trots: ‘ze dachten dat ik mascara op had maar dat zijn mijn eigen wimpers’.[/vc_column_text][/qode_elements_holder_item][/qode_elements_holder][/vc_column][vc_column width=”1/2″][qode_elements_holder number_of_columns=”one_column”][qode_elements_holder_item advanced_animations=”no” item_padding=”12% 30% 0% 0%”][vc_empty_space][vc_column_text]De afkomst van mijn kinderen heeft zeker meegespeeld in de schoolkeuze. Ik wilde bewust geen witte school en ook geen zwarte: ik wilde dat het gemengd was zodat ze een breed wereld- beeld krijgen. Ik ben als witte moeder zelfs bijna een keer een zwarte school binnengetrokken: gemixte kinderen en een witte moeder! Ze smeekten me bijna om daar op school te komen. Dat stuitte me erg tegen de borst, het ging niet meer over het onderwijs, maar over huidskleur en wat wij daarmee konden betekenen.
Des te schokkender vind ik het dat er nog zoveel vooroordelen zijn. Ik ben alleenstaande moeder, en men veronderstelt vaak direct dat de vader van mijn kinderen mij achter heeft gelaten, of naar Suriname is gegaan, of me in de steek heeft gelaten voor een ander, of te veel buitenvrouwen had. Maar dát hij mij heeft laten zitten met twee kindjes hebben ze al uitgemaakt. Flikker toch op!
Wat ik ontzettend bijzonder blijf vinden is dat wij elkaar ergens in deze grote wereld gevonden hebben en deze prachtkinderen op die wereld hebben gezet: ik vind het een verrijking.[/vc_column_text][vc_empty_space][vc_single_image image=”821″ onclick=”custom_link” qode_css_animation=”” link=”https://www.mixedmamas.com”][vc_empty_space][button target=”_self” hover_type=”default” text=”HOME” link=”https://www.mixedmamas.com/”][/qode_elements_holder_item][/qode_elements_holder][/vc_column][/vc_row]